Danstherapie bij parkinson?

Samenvatting

Via een goede kennis ben ik in contact gekomen met Monique van der Horst. Zij is fysiotherapeute bij METRIS, Medisch Trainingsinstituut Soest waar ik de ruimte heb gekregen voor het doen van een onderzoek door danstherapie op te zetten voor mensen met de ziekte van Parkinson. Vanuit Metris kwam de vraag of dans- bewegingstherapie mogelijk was voor mensen met de ziekte van Parkinson. Op deze vraag kon ik geen antwoord geven waardoor ik op zoek ben gegaan naar een danstherapeutische beschrijving voor deze doelgroep. Dit leverde het volgende op:

1. In Nederland wordt er, wat dans betreft, voornamelijk dansles gegeven aan mensen met de ziekte van Parkinson en dan vooral Salsadans. Daarnaast vond ik de Morris Dance Company uit Nieuw Zeeland die veel aspecten gebruiken die overeen komen met danstherapie. Maar een concrete beschrijving of een werkmodel kon ik niet vinden.

2. Vanuit Vaktherapie ligt het accent in behandeling in de eerste plaats op de geestelijke gezondheidszorg en de psychopathologie . Het valt het mij op dat er weinig in de folders van de Nederlandse federatie Vaktherapie en het beroepsprofiel gesproken wordt over de behandeling van mensen met een chronische fysieke aandoening.

3. Meestal wordt de patiënt geadviseerd om naast het gebruik van medicatie, fysio- en of ergotherapie te volgen met als doel de vitaliteit van het lichaam te stimuleren en de zelfredzaamheid te vergroten. Deze therapieën hebben voornamelijk een trainingsgericht karakter waarbij de functionaliteit van het lichaam centraal staat.

4. Er is op dit moment veel media aandacht voor de combinatie dans en de ziekte van Parkinson. Hoofdvraag: Hoe kan dans- bewegingstherapie ingezet worden bij de behandeling van mensen met de ziekte van parkinson?

Doelstelling: Dit onderzoek heeft tot doel tot een indicatiestelling te komen in de vorm van een danstherapeutisch werkmodel voor de behandeling van mensen met de ziekte van Parkinson. Daarnaast wil ik mijn eigen handelen als danstherapeut verdiepen en verbreden door zelfstandig een danstherapie op te zetten voor deze doelgroep. Het profileren van het beroep staat hierbij centraal door met het verkregen resultaat toepasbare handvatten te beiden voor andere danstherapeuten die met de ziekte van Parkinson willen werken of werkzaam zijn. Het onderzoek: Het vooronderzoek heeft zich gericht op een mogelijke indicatiestelling voor dansbewegingstherapie voor mensen met de ziekte van Parkinson. Deze indicatie bleek mogelijk te zijn. Op basis van de verkregen resultaten kon ik een conceptueel behandelplan maken. Dit werd het uitgangspunt voor het geven van de therapie. Aan de hand van een informatieve brief voor de doorverwijzers hadden we twee aanmelding en kon de therapie starten. Het onderzoek dat daarop volgde richtte zich op de vraag hoe dans- bewegingstherapie ingezet kan worden bij de behandeling van mensen met de ziekte van Parkinson? (de hoofdvraag) Het behandelplan werd in de praktijk uitgevoerd en getoetst aan de hand van onderzoekstechnieken. Hier kwam de volgende resultaten uit: De cliënt schaduwde mij zo precies mogelijk in beweging en waren in alles zeer volgzaam. Zelfs wanneer de oefeningen over waren. Er was weinig eigenheid van de cliënt te herkennen. Dit bleek te maken te hebben met de situatie waarin zij door de ziekte van Parkinson zitten. Zij zijn afhankelijk geworden van hun ziekte doordat zij het vertrouwen in het lichaam zijn kwijtgeraakt. In plaats van de steun uit zichzelf te kunnen halen wordt deze gezocht in de omgevingen. Doordat zij geen controle hebben over het functioneren van hun lichaam hebben zij ook niet het gevoel controle te hebben over het eigen leven.

In de therapie was het mogelijk, op een nieuwe manier, het vertrouwen in en de controle over het lichaam terug te vinden. Hiervoor was het belangrijk weer de mens te kunnen zien achter de ziekte van Parkinson. Dit heb ik gedaan door de fasering van de therapie aan te passen aan de situatie waar de 45 I.van de Meent. Dans- bewegingstherapie voor mensen met de ziekte van Parkinson. Juni 2009 cliënt in zit. Dit bleek voor de beginfase het sociale- aspect te zijn en had als doelstelling naar het lichamelijke aspect toe te werken. Vooral het gebruik van ritme bleek zeer effectief. Ritme was een externe steun die intern gevoeld kan worden. In de Chase Circle was het voor de cliënten mogelijk betekenis te verlenen aan dat wat gevoeld en ervaren werd in de beweging. Met name het spiegelen en het samen bewegen op muziek waren daar steunpunten.

Klik voor het hele onderzoek op deze  link.